کد مطلب:77664 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
و قد ارسل رجلا من اصحابه یعلم له علم احوال قوم من جند الكوفه، قد هموا باللحاق بالخوارج و كانوا علی خوف منه علیه السلام، فلما عاد الیه الرجل قال له: «ا امنوا فقطنوا، ام جبنوا فظعنوا؟» فقال الرجل: بل ظعنوا یا امیرالمومنین[1]. یعنی و از كلام امیرالمومنین علیه السلام است در وقتی كه فرستاده بود مردی را از اصحاب خود كه خبر دهد او را آنچه را كه معلوم كرده است از احوال قومی از سپاه كوفه، كه قصد كرده بودند ملحق شدن به طایفه ی خوارج را و بودند آن قوم بر ترس و بیم از جانب امیرالمومنین علیه السلام، پس وقتی كه معاودت كرد آن مرد به سوی امیرالمومنین علیه السلام، گفت به او امیرالمومنین علیه السلام كه: آیا آن قوم آمن شدند پس منزل كردند، یا اینكه ترس برداشتند پس كوچ كردند؟ پس گفت آن مرد: بلكه كوچ كردند یا امیرالمومنین! فقال علیه السلام: «بعدا لهم كما بعدت ثمود، اما لو اشرعت الاسنه الیهم و صبت السیوف علی هاماتهم، لقد ندموا علی ما كان منهم. ان الشیطان الیوم قداستفلهم و هو غدا متبری ء منهم و متخل عنهم. فحسبهم بخروجهم من الهدی و ارتكاسهم فی الضلال و العمی و صدهم عن الحق و جماحهم فی التیه.» [صفحه 781] یعنی پس گفت امیرالمومنین علیه السلام كه: دوری از نجات و رحمت خدا باد از برای ایشان، چنانكه دور از نجات گشتند قوم ثمود! آگاه باش كه اگر محكم گردانیده شود نیزه ها به سوی ایشان و ریخته گردد شمشیرها بر فرق سر ایشان، هر آینه پشیمان خواهند شد از آن چیزی كه صادر شد از ایشان از فرار كردن از حق، به درستی كه شیطان امروز هزیمت داد ایشان را و متفرق گردانید و او در فردای قیامت بیزاری می جوید از ایشان و خلوت می گزیند از ایشان[2]، پس بس است ایشان را در استحقاق عذاب بیرون رفتن ایشان از راه راست حق و واپس افتادن ایشان در گمراهی و كوری و مصدود و ممنوع گشتن ایشان از وصول به حق و سركشی و چموشی كردن ایشان در بیابان حیرت و ضلالت. [صفحه 791]
و من كلام له علیه السلام
صفحه 781، 791.